අතු පතර විහිදුන මහා නුග රුකකි ආදරය
උගුළුවා හල නොහැක අතු පතර කපා හළ මුත් නුඹ තනිවවම
වේදනාබර මතකයන් විටින් විට පාරමින් හද දවන සඳ
නුග රුකෙහි මූළයන් තදින් ඔබ වෙත බැඳී හඬයි තැවෙයි නුඹටවත් නොපෙනෙන ලෙස
අතීතය කියා ඇති යම් කිසි දෙය මහ වේදනාවක් නේද
මට නොකීවට නුඹටත් යන්තමින් හරි ඒ බව දැනෙනවා ඇති නේද
හැකි වුනෝතින් වෙන් කරන්නට යලිත් නොබැඳෙන ලෙස අතීතය සහ වර්තමානය
ඒත් මං හිතන්නෑ විසඳුමක් ඇති බව, අපි වගේ හිතින් හරි බැඳිල ඇති අතීතය සහ වර්තමානය
මෙන්න මෙච්චරක් කියල හරි පෙන්නන්න පුළුවන් උනානන් හදවතේ ඇති වේදනාව
මම දන්නවා ඔය ඇස් පිටුපාන්නෙ නැති බව ආදරය ගාව
ඉඩෝරය මැද මියැදෙන්න පණාදින වේලිච්ච නුග පැලයකට
දිය බිඳක් කියන්නෙම මහමෙරක් තව මොහොතක් හරි ජීවත් වෙන්න
No comments:
Post a Comment