මනුස්සයෙක්ට ඕනැම දෙයක් ඉවසන්න පුලුවන් සීමාවක් තියෙනවා. ඉවසීමේ සීමාව කියන්නෙ ඒක පැන්නම තරහ යන සීමාවක් විතරක්ම නෙවේ. ඔලුවෙ මහා ආදරයක් පුරවගෙන ඒක පිටකරන්න බැරුව ඉන්න පුලුවන් සීමාවක් තියෙනවා කියන එකත් කවුරුත් දැන ගන්න ඕනෙ. ඒ සීමා ඉර පැන්නම වෙන දේවල් වලට මට වග කියන්න අමාරුයි......

 ඔබට මා අමතක බැව්

පිළිගැනීමට අකමැති සිත

සැඟවී හෝ ඔබ සිටීදැයි

පීර පීරා සෙව්වා

ඒත්, ඇඳිරිනීතිය

හ ද ව ත ට

 නුඹ සුව නින්දක

මා මතක අතර ගමනක 

මල් ඵල දැරූ උද්‍යානයක් අසබඩ

ගිමන් හරින නිමේෂයක

මල් ඵල කිමද රහසින් කීවා

ගිණියම් වාලුකා කතරක

පය දැවි දැවී යන'තර

වේදනාව සුවයක් බව කෑගසා කීවා

හීන් මල් වැසි යටින් ජීවිතය සොයන විට

ජීවිතය මා (නොවන) බැව්

(නො)දැනෙන්න (නො)රිදෙන්න කීවා

හසුව සැඩ මාරුතයකට 

පාවී පාවී එක්වර

සිහිනයෙන් සැනින් මිදුනා

නුඹට සුබ සිහින පැතුවා

 ...... .....

ඉඳහිට හෝ පැමිණ

මගේ දුක රසවිඳ 

සමච්චල් සිනාවක් පා

යන බැව් දනිමි

එබැවින් ලියමි

අවැසි වූ සේම

නුඹට, අන් අයට

අසීමිත වේදනාවෙන්

නොහඬා හඬමි

කඳුලු සඟවමි

නුඹ නොමැති ඉසව්වක

මා නොමළ මළමිණියකි

මා නොමැති ඉසව්වක

නුඹ නිදහස් කිරිල්ලකි

අගුලු ලන හේතුව දනිමි

නැවත නැවතත් කියමි

දුකින් පමණක් ලියමි

නුඹෙ සතුටම පතමි

ඒ වෙනුවෙන් ලියමි

ඉතින් හිනැහෙන්න මා දුකිනි.....